Lekkie, łatwe w montażu, spójne, odnawialne, odporne na czynniki zewnętrzne, bakterie i promienie UV i niepalne. Mogą być wykorzystane w instalacjach grzewczych, chłodniczych, gazowych, wodnych, a także w ogrzewaniu podłogowym, jeżeli beton będzie bez dodatku amoniaków lub azotanów. Rozprowadzić je można na wierzchu i wewnątrz ścian, w posadzce czy przewodach kominowych. Nie jest wskazany kontakt miedzi z wilgotnym betonem lub świeżą zaprawą, dlatego też rury zabezpieczone są osłonkami z tworzywa sztucznego. Nie można również ich łączyć z elementami z innych metali. Jedyne dozwolone kombinacje to miedź ze stalą węglową lub ocynkowaną. Aby wykluczyć prawdopodobieństwo powstania korozji, stosuje się kolejność układania rur – miedziane za stalowymi, stosując punkt odniesienia jakim jest kierunek przepływu wody.
Na rynku dostępne są rury miedziane miękkie – zwinięte w kręgi, półtwarde i twarde – gotowe do odbioru w prostych odcinkach, tzw. sztangach. Miękkie ze względu na swoją elastyczność, łatwiej się montuje i dowolnie wygina, aczkolwiek są mniej wytrzymałe mechanicznie i mają znacznie mniej połączeń w porównaniu z rurami twardymi i półtwardymi. Nie zaleca się ich stosowania we fragmentach projektu, w których miałyby być widoczne, ponieważ bardzo łatwo można je uszkodzić.
Przewody z miedzi pod wpływem wysokiej temperatury rozszerzają się w mniejszym stopniu niż rury z innego materiału, dlatego ich cechą szczególną są niskie współczynniki rozszerzalności cieplnej. To bardzo cenna zaleta, dzięki której złączki i rury poddawane są mniejszym naprężeniom i nie ma konieczności używania wielu podpór mocujących.